Bilmeden yaşayanlardan

Ben niye vardım? Hatırlamıyorum. Bir kere daha vuruluyorum muhtelif yerlerimden. Kaç darbe yedim hiçbir fikrim yok. Kaç darbe daha yiyeceğim ki ölmek için? Bir mi, beş mi, yüz mü? Kaç kere ölecekmişim ki hala hayattaymışım? Ve bir kere daha o hikayenin baş karakteri gibi hissediyorum kendimi, varım ama çokca yokum olmadık zamanlarda. Kendime dram gibi geliyor hayatım ama aslında sadece fantastik. Çünkü yüzlerce kez ölüp dirildim. Ve bir kez daha batıyor soru işaretleri beynimin kıvrımlarına. Kaç insan daha var rahatlatacağım, düşündükçe içim kuruyor. Kaç insan koydunuz kısacık hayatıma? Ne zaman ölmek yerine öldürmeyi öğreneceğim, ne zaman? Kaç kadeh daha dolduracağım, kaç kere sabahlayacağım, siyahın ardından kaç umut daha ortaya çıkıp yüzüstü bırakacak? Bir daha doğru biri olamayacağını bildiğin halde inatla iyi kalmaya çalışma ahmaklığı neden söylesenize bana. Ya uzun zamandır ölüyüm ben ya da hiç haberim yok aldığım nefesten. Bir kez daha tanışıyorum kendimle ve akabinde vedalaşıyorum hiç tanımamışcasına. Hangi kıyısından düşeceğime karar veremediğim uçurumdan isyan ettiğim bir gece daha. Ne güzel de bilmiyorum yaşamayı. En iyi yaptığım şey bilmemek zaten, gerisi ahmaklık.