Cesaretim yok

Bazen düşünüyorum, bu kadar insan ve bu kadar hayal varken evrende, ben ve benim hayallerim ne kadar önemli kalıyor diye. Tabi kendime göre baktığımda içimden fırtına yaratacak bulutlar kaplıyor her yanı. Hayallerim yeri göğü karıştıracak gibi geliyor o anlarda. Ellerim terliyor, gözlerim fırtınadan nasibini alarak ürperiyor, kulaklarımda sessizlik sonrası çıkan bir kargaşanın uğultusu varken yinede tadına bakmak istiyorum bu arbedenin. Sonra duruyorum ve bir adım geri atıyorum. Her şeyin daha güzel olduğu bir köşe seçiyorum kendime. Elime bir kağıt alıp yapmam gereken şeyleri sıralamam gerekirken bir ses yankılanıyor zihnimde. Çekingen bir tavırla yine erteliyorum geleceğime gidecek o sese ulaşmayı. Bu içimdekini zirveden alıp dibe vuracak ve o zirvenin sandığımdan çok çok daha yüksekte olduğunu fark etmemi sağlayacak bir ses. Bana asla hayallerime ulaşamayacağımı söylese de, ben hayallerime çeviriyorum tekrar gözlerimi. Fakat hayallerimle göz göze gelince anlıyorum umudum arasında sıkışmış kurtarmamı bekliyor. Henüz onu aradan çekip çıkaracak cesareti bulamıyorum. Ama bakışlarımdan anlıyor, hadi yap demiyor. Arkamı dönüp koşmaya başlıyorum, o an nereye gideceğimi bilemiyorum. Zaten hayat dediğimiz yolculukta böyle bir şey değil miydi? Yolun sonunu gördüğüm günlerden biri değil yine bugün. Amaçsız, hazırlıksız, kayıp bir şekilde umutsuz hissetme günü bugün. Elbet bir gün sisler dağılacak ve ben yeniden yoluma devam edeceğim. Ama şimdilik tekrar noktayı koyuyorum.