Anlıyor musunuz?

Hayalleri unutup gerçekleri konuşabilsem her şey yoluna girecek aslında. Ama her zaman ayaklarımı yere vurup, sallamak istiyorum ortalığı. Öfkelerim pek pastörize değil sanırım. Bu gece biraz güzel oldum. Sonra güzelliğimden faydalanıp, kendimi bildim bileli kaçtığım korkularıma sarıldım. Sonra bir şey buldum. Bir ışığım vardı sanki. Sanki ona sarılabilsem her şey çözülecekmiş gibi. Tedavi edilir mi acaba korkularım? Bence deneyebiliriz. Çünkü her umutta bir korkum yok oluyor, çaresizlik ortada kalıyor. Ama ne yazık ki bütün umutları ben yuttum. Her zaman kolaya kaçtım. Kolaya kaçtım ama zordan kaçmadım. Onu bunu bırakalım da düşüncelerim aklımı bitirmeden görür müyüm acaba yarını? Şüphesiz her gün bir delilik yapacağım. Beni durdurmaya çalışan bir tanrı olmadığından kaç kere daha umutsuzluğa kapılacağımın hesabını yapmam gerekiyor. Yapayım ve onu kimseye göstermeyeyim. Benim hesabım olsun o. Bir kere bende yaktım bir mum, alındım üzerime dünyayı. Mumuma üflemeyin boşuna, çünkü sönmüyor. Mesela bu akşam yine ölmedim ve tekrar duygularım tek tek kayboldu. Tek tek gitti diyorum anlıyor musunuz? Anlamazsınız, çünkü görmediniz. Zararı yok, bunları büyük çoğunlukla insanlarla konuşmam zaten. Çünkü yoklar. Ya da ben onlara yokum.