Tanrı suçlu bulundu

Umut dolu çocukluğum, paldır küldür alındı bir gece yarısı. Tanrı çocuk istismarı yapıyor, çıtı çıkmıyordu vicdanının. "Senden başka kimim var" dediğim için geldi dertsiz başıma ne geldiyse. İyi niyetimden müebbete, akabinde hakkımı bulana kadar ölmeyi emrettiler. Ne nefes alabiliyorum özgürce, ne de uzatılan eli tutabiliyorum. En dibindeyken karanlığın, en siyahına koşturuyorum. Mantığımı yitirmiş, tanrıya şirk koşuyordum öfkemle. Ne biri yardıma gelecek yanıma zahmet edip, ne de ölüm çökecekti üzerime. Son bir umutla açtığımda gözlerimi, bir cinayet mahalindeydim. Ve şirk koşuyordum tekrar tanrıya, ışığı tekrar görmek adına. O kadar uzakta ki güzel şeyler; ne gelebiliyor, ne gidebiliyor, ne de görebiliyorduk onları. Suçlu tanrıydı ve biz hala aramızda arıyorduk katili. O kadar uzakta ki tanrı; ancak bu kadar "yok" olabilir. Yaratmaktan korkma çocuk, ölmekten korkma. Hem yaşatmayı, hem öldürmeyi bil. Zor değil.