Hayallerim vardı benim...

Hayallerim vardı benim, küçüklüğümden kalma. O kadar hırpalandılar ki, hayatta kalamadılar, bugünü göremediler. Yolculuğum boyunca kimler için feda edildiler kim bilir. Tersten başladığım cümlelerim vardı benim. Kim bilir hangi eleştiriler aldılar da götürdü benden onları. Ama şimdi yenilerini yazıyorum. Yavaş yavaş kendimi buluyorum. Ruhuma iyi geliyor belkide yazmak. Ben yazıp, paylaşarak, severek, sevilmeyi umarak kendime iyi bakıyorum. Değişik hallerim vardı benim, çeşit çeşit. deli dolu, renk renk, hiç dokunulmamış. Ama kim aldıysa onları, artık bulamıyorum. Yeni haller, yeni renkler lazım bana... Eskiden kaybettiklerim yüzünden o kadar korkar oldum ki yenilerden. Olurda sahiplenirsem bir şeyi, gelip geri alırlar benden diye çekindim bir adım atmaktan. Kendi kabuğuma saklanıp, hiç sesimi çıkarmayarak kimseyi almadım kabuğuma. Sonuç ne oldu? Yalnız kaldım. Sonra erken daha her şey için, geçmez böyle hayat dedim. Kabuğumu aralayıp bakınca çok az insan kalmıştı dışarıda beni bekleyen. Ama ben hazırım artık raflara kaldırılmış eskilerimi alıp yeni kombinasyonlar yapmaya. Benim acilen seni bulmam gerek. Kim o bilmiyorum bende ama, sen her kimsen beni harekete geçirip, olduğum yerden çıkarken elimi tutacak, gücüm bittiğinde bana enerji verecek, bir an önce gelmen gerek.