İnsan olmak

Gün içinde kafama takılan küçük şeyleri bir kenara koyabildiğim anlarda anca fark ediyorum mutluluğu. Rahat bir nefes alıp arkama yaslandığımda, bir de deniz varsa yakınlarda, keyfi de keşfedebiliyorum. Bu yoğun koşuşturmacanın bitmediği şehir hayatında ne kadar uzak kalıyoruz hissettiklerimizden. İyi ya da kötü kalbimde olan ne varsa işlenmiyor beynime. Kendimi bilgisayara, sohbete, alışverişe, insanlara verdikçe, kendimden uzaklaşıyorum sanki. Mesafe arttıkça da kendimi görmekte zorlanıyorum. Çare olarak başka insanlardaki yansımalarıma dönüşüyorum. Tanıyamadığım kendimi, diğerlerinin gözlerinde arıyorum. Ama insanlar beni bakışlarının ve algılarının beklentileriyle şekillendiriyor. Onlar benden nasıl biri olmamı bekliyorlarsa öyle görüyorlar beni. Beklentilerine ters davrandığımda ise bunun geçici bir durum olduğunu düşünüyorlar, sadece gülüyorum... Merak ediyorum artının yanında eksinin var olmaması gerektiğini kim öğretti bize. Mesela iyi biri olarak tanımlanan kişinin neden hiçbir kötülük yapmayacağını varsayıyoruz? Bir yandan madalyonun iki yüzündende bahsedip insanların içinde şeytan ve meleğin bir arada var olduğunu söylüyor, öte yandan insanları sabit tanımların içine sığdırmaya çalışıyoruz. Kendini tanımak ve kendin hakkında gerçekci olmak bundan dolayı önemli bana göre. Ben biliyorsam özümde iyi bir insan olduğumu, arkadaşımı kıskanmak batmıyor gözüme. Ben, insan olmayı seviyorum. Ama bazen insanın tanımını karıştırdığımı düşünüyorum. İnsan olan hiç kavga etmez, insan olan hep anlayış gösterir, insan olan diğer insanlara her durumda saygı duyar. Ben insan olarak trafikte önüme atlayan birine sinirlenebilir, hakkım yendiğinde savaş moduna geçebilir ve hayallerim suya düştüğünde dağılabilirim ve bu beni zayıf yapmaz. Beni insanlıktan çıkarmaz. Bugün bir arkadaşım ona göre benim eksiler olarak tanımladığım ve sevmediğim insan özellikleri, onların farklılıkları. Tabikide herkesi farklılıklarıyla kabullenmek zorunda da değilim. Ama bunları eksik olarak görmeye de hakkım yok. Hepimiz farklıyız. Ve hepimiz kendimizce iyiyiz. En azından en kötü hareketimizin bile altında yatan iyi bir niyet var. İnsan olmak bu demek. İnsan olmak, kendin olmak, kendi farklılıklarını net olarak bilmek ve seni farklılıklarınla sevenlerle hayatı paylaşmak demek. Bu kadar insanın bir arada olmak zorunda olduğu bir şehirde insan olmak, karşılıklı anlayışın yanında kendine de anlayış gösterebilmek demek. Çünkü her duygu insanlar için.