Ben, Kendim ve Aynadaki

Tuttuğum hesaplar, boş verdiğim borçlar, yüreklendirdiğim dostlar ve teşviklerim var. Olmadan tahmin ettiklerim ve yaşarken tadına varamadıklarım var. Umuduyla beslendiğim, derdiyle bittiğim, hayatıma hayat katanlarım var. Bir de ben varım, hayatın bir köşesinde... Ne çok zaman geçirdim düşünerek ve ne çok yol kat ettim emekleyerek. Bir gün koşabileceğimden emin olamadan ne çok emek verdim attığım adımlara. İnsan olmayacak korkusuyla öldürüyor kendini. Oysa olacağına dair bir umuttur ayakta tutan hayat enerjisini. Olmadığında nasıl yıkılıyorsak, o denli güzeldir yeniden kalkıp, yeniden denemek, belki de çok daha başka yollar keşfetmek. Bir gün karşınıza cevabına çok uzak olduğunuz bir bulmaca çıkarsa, ilk matematik problemini çözdüğünüz günü getirin aklınıza. Gördüğün ilk çıkarma işlemi büyük olasılıkla çok şaşırtmıştı seni. Ama zamanla alıştın onun mantığına ve keşfettin pratikle daha kolay hale geldiğine. Hayatta böyle bir şey işte. Deneyimlerle öğreniyor, yoğruluyor, yumuşayıp şekil alıyor. İp uçlarını bırakmadan devam etmek gerekiyor. Belki de yaşına yaş katıp büyüdükçe anlıyor insan yaşamanın nasıl bir şey olduğunu. Cesaretin kırıldıkça toplamayı öğreniyorsun parçalarını. Eksildikçe çoğalıyor anı sandığına sakladığın birikmişler. İnsan gördükçe öğreniyor anlamsızlığındaki amacı ve aklına geliyor neler yapabileceği. Tabi kendini bırakırsan bu terk edilmişliğe kaybolursun. Ama olur da seçersen zor yolu seçip pes etmemeyi, hayat ufacık bir hediye bırakıyor kapına her yeni yılda. Belki bende bu yılbaşında daha önce hiç keşfetmediğim bir yerde bulurum kendimi bu kadar gel-gitler sonrasında.