Bir ben kaldım bana

Geçiyor hayat bize sormadan, icazet almadan. Güzel bir şey olunca hemen kurutuyor tüm yapraklarımızı. Sevmiyor hayat ne yaprağı ne de sonbaharı. Zaman geçmek bilmiyor, olabildiğince uzatıyor tüm acıları. Öylesine kin dolu... İçinde sevgi yoksa böyle olacak diyor. Ben sevmedim demedim ki; "sevmeyi bilmiyorum" dedim halbuki. Yanlış mı anlıyor beni acaba? Gün geliyor, hızlanacağı yerde kesiliyor rüzgar. Savurup saplıyor bir yere öylece. Yine çekeceğim içime, yine öksürtecek. Yine yakacağım, yine sönmeyecek. Milyarlarca olasılık içinden birini seveceğim, o da öldürecek. Ben sanıyordum ki sadece sevmeyecek. Meğer her olasılığın sonucu öldürmekmiş. Dökecek yaprak kalmadı artık bende. Kitap okuyorum, sigara içiyorum ve uyuyorum. Hiç sıkılmaz mı insan hep aynı parmağıyla çakmak çakmaktan? Sıkılmıyorum. İyi bir şeyler vardı bir zamanlar, hatırlıyorum. Ya da yoktu, ben öyle sanıyordum. Bazıları gözyaşını göz altlarımıza bulaştırdı. Onlar bu odadan çıkınca ve ağlamayı bırakınca, biz günde üç paket sigara tüketmeye başladık. Şimdi, buradan defolun ve bizi bir daha sizden bilmeyin.