Benden sonra

Harp var aklımda bu sıralar. Tarihin en kanlı savaşı belkide. Öldürülmesi gereken gülümsemelerim, dünyaya olan uzaklığım, sık sık ateşe vermekte aklımı. Bu öyle bir savaş ki; ne kazanana ödül verilecek ne de saygı duyulacak. Bu gerçekle yüz yüzeyken kendimi vursam, gıkım çıkmaz. Çıkamaz. Bağıramam. Kimse, hiçkimse tutamaz. Ne kazananı olacak bu savaşın ne kaybedeni. Kendimi anlamamaktan başka sonucu olmayacak. Geçmeyecek altın harflerle tarihe, kimse bilmeyecek bunu. Ben bende yiteceğim. Hiçliğimle yüzleşeceğim. Gitmeyecek elim ne bir kaleme ne bir kağıda. Ne bir yazı, ne bir haber. Hiçbir şey. En iyi yaptığım şeyi yapıp tutunmayacağım hiçbir şeye her zaman olduğu gibi. Öyle güzel sevmeyeceğim ki hiçbir şeyi; Tanrı bile utanacak yarattığından. Aynaya karşı dururken bakıp tebessüm ediyorum. Ben miyim bu? Peki içimdeki?