Vazgeçişler

Konuştukça aşık oluyordum. O hiçbir şeyden habersiz öylece konuşuyordu. Oysa ki bana göre ömrümün en güzel dakikalarıydı. Zaman-mekan kavramını yitirmiş sadece gözlerine bakıyordum. O'na göre sadece bakmaktı yaptığı. Bana göre tüm hayatımın resmiydi gördüğüm. Gülüyordu, O'na göre sadece mutluluk ifadesiydi yaptığı. Bana göre hayatımın tüm olumsuzlukları puslu havaya karışıyordu. Etrafa bakıyordu arada, dikkatini çekiyordu insanlar. Benim gördüğüm sadece O'ydu, her şey anlamını yitirmiş O'nda birleşmişti. Belki hissetseydi benim o anki hislerimin birazını, susardı. Yaptığı her şey O'na özel, başkasına ait olamıyordu sanki. Önümde oturduğu beden kadar sınırlı değildi benim gördüklerim. Neyse ki hepsini ondan gizleyebiliyordum. Oraya oturduğumuzda hayat o noktada yeni başlamıştı sanki. Anlamıştım o an, başkası için var olmak en hafif yolmuş. Aşık olanın tek derdi aşkmış. Yalnız olmaz. Yanmadan olmaz. Kendini bulmadan olmaz. Ama mecbur vazgeçmek zorundaydım. Bu vazgeçişimde yeni alanlar açacaktı hayatımda çünkü. Karar verip kendi yoluma "yalnız" yönelmeliydim. Yalnızlık diye bir şey mümkünmüş gibi... Sonunda ölüm ile karşılaşacak hayatın bile koskaca bir vazgeçiş olduğunu düşünürsek çokta önemli değildi bu.