Düşünceler

Asla bilmezler. Asla anlamazlar. Sadece hesap sorarlar. Gittiğin yol senin yolundur hesap sorma hakları yoktur. Neden özgürlüklerin değerini anlayacağımıza daha çok kapana kısılırız her zaman? Benim en sevdiğim şey nedir? Yazmak mı? Hayır. Uyumaktır tabiki de. Neden bu saatte uyumuyorum o zaman? Yazmak zorunda değilim. Ama düşüncelerim buna izin vermiyor. Hiç iyi biri değilim. Çünkü iyi olacak kadar cezalandırılmadım henüz. Bir sürü kimliğimiz var. Hepsi kendi gerçeklerinde gerçekler. Bir kişi olabilirsin, sevilmezsin. Olmazsın, çok çekersin. Bu yalnızca bir seçim. Bunları boşverelim. Bunca şeyi düşünmekten daha kolayı var: sevmek. Şimdilik gözlerimizi kapayalım ve şöyle bir cümle kuralım. (Buna dilek tutmak diyorlar ya da bazıları için dua etmek) "Beni gerçeğe götürecek birini bulmak istiyorum" Nitekim insansız olmuyor, biliyorsun. Ya da hepsini boşver, bir patlama sesi duyulsun. Düşüncelerinden önce sen vur onları. Bu kadar çok düşünmemek gerekir. Çünkü sen düşüncelerinin sana hissettirdiği şey değilsin.