Yollarım

Kimse asla sormadı bana ne istediğimi. Gözlerim yorgun, şarkılarım gerçek olamayacak kadar güzel, yaşadığım hayat kanser. Benim hayatımı kendi kafalarına göre yazıp çizip bana oynatanları vicdanım boğacak. Belki onları uyutur, gözlerimin altındaki sigaralarla yakarım bilmiyorum. Gelenin geçenin hüznüne karışmış yollarım vardı benim. Yürürdüm o yollarda insanların içinde, kendimi büyütmezdim asla. Onlar isyan ederken ben top oynardım yolun kenarında. Mutluydum hep ben. Ağlamayı öğretirlerdi, ben yine de gülerdim. Üşümeyi öğretirlerdi bana, ben güneşi yakar ısınırdım. Açlığı gösterirlerdi bana sokakta, ben her zaman yediğimin yarısını verirdim bir sokak köpeğine. Ama öyleleri çıktı ki karşıma, verdim ama yeniden acıktı hep. Sonra doymak ihtimalini kaldırdılar dünyadan. Hep bildiğim gibi insanları güldürmeye çalıştım, sevinçlerimi hüzünleriyle boğdular. En soğuk gecelerinde ateşimi paylaştım, söndürdüler göz yaşlarıyla. Artık eskisi gibi değil, bütün yollar mutsuzluğa çıkıyor. Artık müdavimi olduğum bütün manzaralardan izliyorum insanları sadece. Mutlu olmak istiyorsan insanlardan uzak duracaksın. Siz kimsiniz de benim hayatımı yaşıyorsunuz?