Şimdi hayat

Sonunda her şeyi boşverip siktir olup gittim buralardan. Sevdiğim kadınları, eğlendiğim dostlarımı ve ailemi bırakıp gittim. Tam kapıdan çıkarken o şeylerin bana muhtaç olduğunu bilmek beni bitiriyordu. Ama olması gereken buydu sanırım. "Olmalı mı ki?" sorusuna cevap bulsam belki her şey düzelecek. Gözlerim geçmişe takılarak yazıyorum. Bütün anıları çiğnemeye çocukluğumdan başladım. Hepsini tek tek topladım ve çiğnedim. Onlardan bir uçurtma yaptım ama bu sefer kuyruğuna kendimi bağlamadım. Bu boğazımdaki yumru, bunun sebebi sizsiniz. Bütün kelimeleri ve harflerimin rengini birebir siz seçtiniz. Elleriniz kirliydi. Kirinizi parmaklarıma kasıtlı bulaştırdınız. Siz kirlerinizden kurtulduğunuzda izlerini bende bıraktınız. Hep yardım ettim ve siz hep gittiniz. Ben arkanızdan camdan bakarken aslında gelecek kimse olmadığını bildiğimden camın kendisini izlemekle geçti hayatım. İkinci katın yola bakan taraftaki birinci odasında kalan çocuk öldüğünde kaldırmadınız onu oradan. İnsanlar bir şeyler bağırdı. Ben hiç bağırmadım. Sonraki gecelerde hep kaçmaya çalıştım. Bu pes etmek değil, sadece bilmediklerimi aramaya çıkmıştım. Elimdeki verilere göre neresi olursa olsun bütün insanlar aynı. Bugün oldu ama beni hala dünümden kovalıyorlar.