Zamansızmış Sevgi

Bıktım artık oynamıyorum. Durmadan çabalayıp bir sonuca varamamaktan bıktım. İstemiyorum yalanlarınızı, istemiyorum yapmacık kişiliklerinizi, istemiyorum tutulmayan sözleri duymayı. İyi bakamıyorum ruhuma artık. Alamadığında gerçekten verebilir mi insan? En sık yaptığım şeylerden biri sevmek olmuşken sevilmeye hayatımda hiç yer kalmamış. O yüzden beni sevmeye çalışanlar çıksa da karşıma sevecek birini bulamamışlar karşılarında. Sevgiyi hep karıştırmışım kıskanmakla, acı çektirmekle, acımakla, yemeden içmeden kesilmekle. Aslında sevgi zamansızmış, gecesi gündüzü yokmuş. Ben sevgiyi hep gecelere sıkıştırmışım koskoca gündüzleri hiçe sayarak. Bir dost çıkmış karşıma, onda görmüşüm ilk kez güneşin parlaklığını, onunla keşfetmişim karanlığa ışık tutarak aydınlatılabilindiğini. Öğrenmişim ki yalnızmış meğersem o bu yolda, sonra arkasından bakakalmışım. Bir an teslim etmişim sırtımı ona yaslayıp, o an sevginin zamansızlığı bulmuş beni. Gerçek sevgi her zaman gidenin arkasından yakılan ağıtlarla belli olurmuş. Güven varmış gerçek sevgide, anlayış, huzur hepsi varmış. Çoğalırmış paylaştıkça sevgi, şaşıyorum bu işe... Zamansızlıktan baktığımda belkide benim bildiğimdende erken başladı her şey. Hiç bitmeyecekmişcesine...